Vier films

Zag ik vorig jaar zes films tijdens het Filmfestival Rotterdam op de Discoverydag, dit jaar ben ik op de Tigerdag en zie ik er maar vier. De gemiddelde kwaliteit is mijns inziens hoger. Alleen de Russische film (The Man of no Return) kabbelt langdurig voort zonder echte ontwikkelingen en steeds nieuwe personages introducerend. Die had ik net zo lief niet gezien. Het meest indrukwekkend zijn de eerste en de laatste film.

De eerste, AFR, is een nepdocumentaire over een Deense politicus, Anders Fog Rasmussen, en zijn vermoedelijke moordenaar. Met behulp van archiefbeelden en gespeelde interviews tekent zich langzamerhand een steeds duidelijker beeld van de twee hoofdpersonen af. Zelf komen ze niet aan het woord, alleen de mensen om hen heen. Daardoor blijft veel onduidelijk maar dat is juist de charme en de spanning van de film.

De laatste heet La Antena (foto), is Argentijns, en gaat over een dorp waar de mensen niet spreken kunnen. Slechts La Voz en haar zoontje kunnen dat. De mensen zijn symbolisch monddood gemaakt. De film verwijst naar de stomme film. De mannelijke hoofdrolspeler doet met zijn grote bril denken aan Harold Lloyd. Het is een wonderlijke en absurde film.

's Middags is er dan ook nog tussendoor Fourteen. De langste film van de vier, Japans, en hoewel er tijdens deze film veel mensen weglopen, wordt de film, hoe meer je in het verhaal wordt gezogen, hoe beter je de personages leert kennen, steeds beter. Als er aan het einde steeds momenten zijn waarop het lijkt alsof de film is afgelopen, ben ik steeds blij als hij dan toch weer verder gaat. Het is een gewelddadig verhaal over een lerares en een pianoleraar die elkaar uit hun jeugd kennen toen ze zelf veertien waren. Nu hebben ze te maken met veertienjarige leerlingen die hetzelfde doormaken als wat zij doorgemaakt hebben. Ondanks het langzame tempo maakt de film veel indruk.

Tussendoor lunchen we in Mangiare, maar dat is niet zo'n succes. Het is er koud, duur en het eten laat lang op zich wachten. Mijn partner vindt het ook nog eens veel te vet. Volgend jaar wil ik weer gewoon traditioneel een Surinaams broodje, mijn standaardlunch tijdens het filmfestival.