Interessant

De luidruchtige vrouw probeert me vanaf haar zitplaats met gebarentaal duidelijk te maken dat ze wil weten wat voor boek ik lees. Dat lukt niet helemaal. Ik sta op en loop naar haar toe. Ik neem plaats schuin tegenover haar, naast haar vriendin aan de overkant van het metrorijtuig. Al enige tijd heb ik hen met een half oog gadegeslagen en, omdat er nogal op luide toon wordt gesproken, meegeluisterd met hun conversatie. Dat heeft ze ongetwijfeld opgemerkt, vandaar dat ze me nu wenkt. Ze waren in gesprek met twee Polen die naast en tegenover hen zitten. Het woord Pools heb ik opgevangen. De ene heeft een echte Karpatenkop, de andere ziet er moderner uit, met rossig haar, en zou evengoed uit Engeland afkomstig kunnen wezen. De Polen zijn onderweg naar het Centraal Station, net als ik, waar ze de trein naar Venlo moeten nemen om daar op de trein naar Polen te stappen. Ze hebben sporttassen bij zich.

Ik overhandig de luidruchtige vrouw mijn boek. Ze vindt het interessant te weten wat ik lees. Ze leest de achterflap. Ze heeft moeite met het woord malversaties dat ik haar moet uitleggen. Slecht behandelen, zeg ik. Ze vraagt me of ik altijd dit soort boeken lees. Zelf leest ze vooral boeken van dat echtpaar. French, probeert ze. Nikki French, verduidelijkt ze zichzelf. Ze vertelt me een boek na over een stel kinderen dat opgesloten zit op zolder, incest met elkaar heeft en weet te ontsnappen. Eén van haar lievelingswoorden is interessant. Dat vind ik interessant, weet je, te weten komen wat anderen bezighoudt, wat hen drijft. Ze is groot en stevig en haar gigantische borsten worden bijna uit haar blouse geduwd door een pushup-beha. Ze draagt een zwarte blouse met allerlei touwtjes en een donkere spijkerbroek die strak rond haar dikke benen zit. Ook hier veel touwtjes, bandjes en knoopjes.

De vrouw naast me is van hetzelfde formaat, heeft iets vriendelijker en net zo zwart opgemaakt ogen, maar is gekleed in een rose bloemetjesblouse die me enigszins aan een babydoll doet denken. Ze leest niet, vertelt ze. Daar heeft ze geen geduld voor. De twee vrouwen zijn vergezeld door een kleiner vrouwtje met punk-haar dat recht omhoog staat. In eerste instantie heb ik niet door dat de drie vrouwen bij elkaar horen maar door het gesprek wordt me duidelijk dat ze met zijn drieën uit gaan, naar het Stadhuisplein. Het lijkt me dat de luidruchtige vrouw die alles interessant vindt niet naar huis zal gaan zonder interessante man die ze daar zonder moeite zal vinden.

Ze stappen uit. De Polen vragen me op het eindpunt of dit het Centraal Station is. Dit is het Centraal Station. Ik stap uit en vervolg mijn weg. Op weg naar een volgende interessante ontmoeting.