Véronique Olmi: La pluie ne change rien au désir

De regen verandert niets aan de begeerte. Een titel die je zelf bedacht zou willen hebben. Dat was de reden dat ik dit boek wilde hebben. Maar hetzelfde als bij Mes nuits sont plus belles que vos jours (Mijn nachten zijn mooier dan jouw dagen) van Raphaële Billetdoux, ook zo'n geweldige titel, valt het boek me een klein beetje tegen.

Het gegeven, een man en een vrouw, beiden getrouwd, ontmoeten elkaar op een achttiende augustus in een park, Jardin du Luxembourg, en gaan met elkaar naar een hotel, is ongeveer zo oud als de wereld en al vaak verteld. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de vrouw en het mooie daarvan is dat je als man een inkijk krijgt in de gedachten en de ziel van een vrouw die vreemdgaat. Ze is onzeker over haar lichaam (te mager, te kleine borsten, te bleek) en over haar leeftijd (vijftig). In drie hoofdstukken wordt de erotische vertelling uit de doeken gedaan. In het eerste hoofdstuk onderwerpt ze zich aan de man, in het tweede hij zich aan haar en uiteindelijk vertrekt ze zelf als de sterkste van de twee. Ze is de intelligentste van de twee en dominanter dan de man. Doordat we niet weten wat hij van haar denkt, komt hij enigszins sullig over. Zij heeft bepaald dat ze elkaar zullen ontmoeten, heeft het idee dat ze hem vijf jaar lang niet heeft gezien, hij herinnert zich nog elke ontmoeting en welke jurken ze droeg bij die ontmoetingen.

De beschrijvingen van de natuur en van de seks zijn mooi, maar het mooist van alles zijn de intieme gedachten van de vrouw en hoe zij denkt. Een vrouwenboek is het, maar die lees ik graag, dus dat is niet het bezwaar, toch verlangde ik naar meer. Ik weet niet wat precies.