RO Theater: De Gebroeders Karamazov
Het RO Theater kondigt de voorstelling De Gebroeders Karamazov aan als een spannende krimi. Ik heb het boek van Dostojewski ooit gelezen, al weer een tijd geleden, maar ik zou niet gauw zeggen dat het een spannende krimi is. Dat geldt dan eerder voor Schuld en Boete van dezelfde schrijver. Dat heb ik dan weer nooit gelezen maar gezien als toneelstuk (van het Volksoperahuis) en als televisieserie (met John Hurt in de hoofdrol). De Gebroeders Karamazov is een verhaal over geloof, twijfel, familierelaties waarin o.a. een moord plaatsvindt. Ook het RO Theater maakt er geen krimi van. Meer een familiedrama waarin alle thema's uit het boek van Dostojewski aan de orde komen.
De spelers beginnen timmerend in een woud van grote houte kruisen en bouwen dan een tafel van schragen en planken. Dan begint Jack Wouterse als de vader van de gebroeders met het vertellen van het verhaal. In het begin heb ik moeite mijn concentratie bij het stuk te houden en vraag ik me af wanneer ze nu eindelijk 'echt' beginnen te spelen. Regelmatig merk ik dat ik zit weg te dromen. Pas als Herman Gillis, als de tweede zoon Iwan, een vurige monoloog houdt over hoe ouders hun eigen kinderen mishandelen word ik in het stuk gezogen. Daarvoor vraag ik me af of ik het ga volhouden dit stuk tot het einde toe uit te kijken of dat ik in de pauze zal weglopen. Iets wat ik trouwens nooit doe.
Maar uiteindelijk hebben de blijvers gelijk. In de pauze lopen enkele mensen weg, want de zaal is na de pauze leger als er voor, maar dan wordt het pas echt spannend. Vlak voor de pauze wordt de vader vermoord en dan kan de zoektocht naar de dader beginnen. Niet dat die zoektocht spannend is als in een krimi, wel door wat er tussen de spelers gebeurd en hoe er toneel wordt gespeeld dat de stukken er van afvliegen. Zo wordt de volhouder beloond met een prachtig einde alhoewel de laatste twee scènes (een mooie grafrede van Fania Sorel als Aljosja, en een lied van muzikant Beppe Kosta) er dan weer een beetje aangeplakt lijken.
Een mooi stuk alhoewel ik me blijf afvragen waarom zo'n dik boek als dat van Dostojewski op de planken gebracht moet worden. Het blijft een lijvige roman waarvan alle thema's onmogelijk in één avond over het voetlicht gebracht kunnen worden. Dus waarom niet een nieuw stuk geschreven waarin de thema's die je wilt behandelen behandeld worden zonder dat de kijker het gevoel heeft dat er iets ontbreekt? Maar een intrigerend boek blijft natuurlijk aantrekken en een uitdaging om er een toneelversie van te maken. Dat wordt dan hoe dan ook een lange zit en niet voor iedereen tot het einde toe vol te houden. Gelukkig had ik alleen moeite er in te komen en niet om het uit te zitten.
Een aanrader!
De spelers beginnen timmerend in een woud van grote houte kruisen en bouwen dan een tafel van schragen en planken. Dan begint Jack Wouterse als de vader van de gebroeders met het vertellen van het verhaal. In het begin heb ik moeite mijn concentratie bij het stuk te houden en vraag ik me af wanneer ze nu eindelijk 'echt' beginnen te spelen. Regelmatig merk ik dat ik zit weg te dromen. Pas als Herman Gillis, als de tweede zoon Iwan, een vurige monoloog houdt over hoe ouders hun eigen kinderen mishandelen word ik in het stuk gezogen. Daarvoor vraag ik me af of ik het ga volhouden dit stuk tot het einde toe uit te kijken of dat ik in de pauze zal weglopen. Iets wat ik trouwens nooit doe.
Maar uiteindelijk hebben de blijvers gelijk. In de pauze lopen enkele mensen weg, want de zaal is na de pauze leger als er voor, maar dan wordt het pas echt spannend. Vlak voor de pauze wordt de vader vermoord en dan kan de zoektocht naar de dader beginnen. Niet dat die zoektocht spannend is als in een krimi, wel door wat er tussen de spelers gebeurd en hoe er toneel wordt gespeeld dat de stukken er van afvliegen. Zo wordt de volhouder beloond met een prachtig einde alhoewel de laatste twee scènes (een mooie grafrede van Fania Sorel als Aljosja, en een lied van muzikant Beppe Kosta) er dan weer een beetje aangeplakt lijken.
Een mooi stuk alhoewel ik me blijf afvragen waarom zo'n dik boek als dat van Dostojewski op de planken gebracht moet worden. Het blijft een lijvige roman waarvan alle thema's onmogelijk in één avond over het voetlicht gebracht kunnen worden. Dus waarom niet een nieuw stuk geschreven waarin de thema's die je wilt behandelen behandeld worden zonder dat de kijker het gevoel heeft dat er iets ontbreekt? Maar een intrigerend boek blijft natuurlijk aantrekken en een uitdaging om er een toneelversie van te maken. Dat wordt dan hoe dan ook een lange zit en niet voor iedereen tot het einde toe vol te houden. Gelukkig had ik alleen moeite er in te komen en niet om het uit te zitten.
Een aanrader!
Reacties