Chelfitsch: We are the undamaged others

In Groningen tijdens het Noorderzonfestival gaan we naar een Japanse theatervoorstelling. Filosofisch,experimenteel, een onderzoek naar geluk, zijn de aanbevelingen. Ook wordt een vergelijking gemaakt met het Nature Theatre of Oklahoma die ik al eens in Rotterdam heb gezien. Maar de voorstelling blijkt een grote teleurstelling. We hebben helaas maar één avond in Groningen en maken een verkeerde keuze. De voorstelling is langdradig, saai en heeft een bijzonder mager verhaal rond een belangrijke politieke gebeurtenis in Japan waarover wij verder niets weten en in de voorstelling ook niets te weten komen. Het stuk is exact in de tijd gezet op 28 en 29 augustus 2009. Op laatstgenoemde dag vonden verkiezingen plaats in Japan die nogal een politieke aardverschuiving betekenden. Maar het stuk houdt op op het moment dat de twee hoofdpersonen naar de stembus gaan.

Wat zien we? Op het toneel een groot wit rechthoekig staand blok met links van het midden een klok er aan gehangen. Een simpele klok op een batterij die je in elke Blokker zou kunnen aanschaffen. Van te voren is ons medegedeeld dat de voorstelling twee uur duurt en we kunnen dus voortdurend precies zien hoe ver de voorstelling is gevorderd.

De spelers komen op en vertellen gedeelten van het verhaal. Ze doen dit tamelijk sloom en met lange pauzes tussen de zinnen. Vaak wordt een gedeelte van het verhaal door een volgende speler herhaald. De houdingen van de spelers hebben niets met de emotie van wat ze vertellen te maken (dat staat in het programma en is ook zo). Het verhaaltje dat verteld wordt is simpel. Een man is gelukkig. Hij staat op een snelweg en kijkt naar een in aanbouw zijnde flat. Hij heeft een blikje bier in zijn hand. Zijn vrouw is thuis en is ook gelukkig. Ze heeft een vriendin uitgenodigd om te komen eten. De spelers maken duidelijk dat zij niet betrokken zijn bij het verhaal, zij zijnde "undamaged others" uit de titel. De vriendin die komt eten gaat weer weg en de man en de vrouw vrijen op de bank. Ze zijn gelukkig. De volgende dag gaan ze stemmen. Dan is het verhaaltje uit.

Door de traagheid en eentonigheid valt het publiek langzaam in slaap of in ieder geval moeite de ogen open te houden en de aandacht er bij. Toch lijkt het zeker de bedoeling van de regisseur om dit stuk vorm te geven zoals wij het voorgeschoteld krijgen. Het publiek geeft een beleefd applaus en de spelers mogen blij zijn dat niemand zo onbeleefd is geweest om weg te lopen.