Sanneke van Hassel: Witte veder

Een gestolen paard mag je best in de bek pissen zegt een Chinees spreekwoord, maar in Nederland mag je een gegeven paard niet in de bek kijken. Dit boek kreeg ik cadeau van de schrijfster. Maar dat belet me niet om oprecht en eerlijk te kunnen zeggen dat ik het een erg mooie verhalenbundel vindt. Ik houd van korte verhalen. Klassieke zoals die van De Maupassant en van Somerset Maugham, maar ook van moderne zoals van deze van Sanneke van Hassel in Witte Veder.

De locaties zijn vaak herkenbaar en tegelijk verrassend beschreven. De meeste verhalen spelen in Rotterdam. Zo gaat in het verhaal MEG een jonge vrouw naar een garage op Katendrecht, de Kaap, waar ze een Turkse garagehouder ontmoet die vindt dat ze op Meg Ryan lijkt. De beschrijving van hoe je door troosteloze straten de Kaap op rijdt is treffend. Maar er zijn ook verhalen op meer exotische locaties zoals de Katten in Rome waar Van Hassel in de huid kruipt van een homoseksuele jongeman op zoek naar avontuur in een internetcafé. En in het titelverhaal gaat het over een oudere man in een verzorgingshuis met een nieuwe liefde op wie hij steeds zit te wachten en om wie zijn hele leven is gaan draaien.

De wereld in dit boek is niet altijd even vriendelijk, vaak treurig, soms absurd. Maar met trefzekere zinnen maakt ieder verhaal indruk. Afgelopen december won Sanneke van Hassel de Anna Blamanprijs. Als al haar andere boeken zo goed zijn als deze verhalenbundel, dan is dat helemaal terecht. Ik eindig dit stukje daarom met een citaat uit het juryrapport van voornoemde prijs: "Mocht u dat niet al hebben gedaan, leest u het nu allen zelf!”