Tegen de stilte

Omdat ik het te stil vind in het huis van mijn ouders ga ik de straat op. Ik ga op weg naar Belgisch biercafe De Pintelier, volgens hun website dit jaar uitgeroepen tot beste cafe (van wat? Groningen, Nederland, de wereld?). Ik kom daarbij langs het cafe op de hoek. Jarenlang heette het Bellevue maar sinds ongeveer een half jaar heet het Cafe De Boer. Mijn vader heeft er vlak na zijn diensttijd begin jaren vijftig een keer een glas bier gedronken met een dienstkameraad die hij op straat tegenkwam. Nu wonen mijn ouders al jarenlang om de hoek. Voor de deur staat een groepje rokers dat er op aandringt dat ik even binnen kom. Er is zelfs live-muziek, wordt mij door De Man Met De Bril beloofd. Mensen van onze leeftijd, zegt een blonde dame, klein en gezet, ze moet naar mij opkijken. En als ik wil kan ik ook nog zelf de microfoon pakken en iets zingen. Ik stel mijn plan om naar het biercafe te lopen even uit en ga naar binnen. Ik ben benieuwd.

Vooraan zit aan een grote leestafel een grote groep studenten. Aan een andere grote tafel zitten drie vrouwen, inderdaad rond mijn leeftijd, verwikkeld in een moeilijk gesprek. Hun hoofden dicht bij elkaar praten de twee op de flanken in op degene die in het midden zit. Aan twee hogere tafels zitten twee stellen. Een opvallende hoogblonde dame met krullend haar draagt een zwarte bril met groot montuur. Een kleine dikkerd met lang stijl blond haar en een klein glimmend juweeltje in haar neus. Is dat dezelfde vrouw die mij vertelde dat ik zelf ook een lied kon zingen? De mannen hebben grijs haar en baarden. Achterin het cafe staat een microfoon opgesteld en daar vlakbij hangen wat mannen en vrouwen aan de bar. Ik vraag me af wie de artiest is. Er is een jonge man bij. Zou hij de zanger zijn, vraag ik me af.

Nadat ik een tijdje aan de bar heb gestaan, drinkend van mijn bier, word ik gewenkt door De Man Met De Bril. De man die mij naar binnen heeft gepraat met de belofte van live muziek. Ik loop naar het andere einde van de bar, de kant waar de microfoon staat opgesteld. Daar zit een man van ongeveer mijn leeftijd met wit haar, een snor en een sikje. Dat is de zanger. Hij deelt visitekaartjes uit. Menno Joosten. Hij speelt ouderwetse liedjes, vertelt hij. Eagles, Creedence, Johnny Cash, Neil Young. Nieuwe nummers daar houdt hij niet zo van. Net op dat moment klinkt 'Happy' door de speakers in het cafe. Verschillende bezoekers zingen mee. Blijkbaar is het publiek het niet helemaal met hem eens en kan dat een modern lied ook waarderen.

De Man Met De Bril spoort de zanger aan te gaan zingen. Liefst iets van Creedence Clearwater Revival want daar is hij een fan van. Menno Joosten gaat van start met een matige versie van 'Heart of Gold' van Neil Young. Zijn gitaar klinkt niet lekker, iets te hard ook. De teksten leest hij van papier. Na een paar nummers houd ik het voor gezien. Ik reken af, groet iedereen vriendelijk en ga verder. Op zoek naar De Pintelier. Eens kijken of dat een beter cafe is.